In PLAK kleeft Het WOLK een eigen wereldje aan elkaar. Een fascinerend vrouwtje neemt je mee in haar kleverige ‘alles-kan-geplakt-worden-bestaan’. Stuk bestaat niet en kapot kan weer gelijmd worden. Maar dat blijkt niet zo simpel met kleverige zweethanden, een buik vol vlinders en een hoofd dat bijna ontploft.

Ik knip, fix en plak,
lijm alles aan elkaar.
Repareer het met gemak,
mijn lijm ligt altijd klaar!

Twee acrobaten worden overrompeld door witte keramische balletjes. Die zijn verre van perfect: net niet rond, allemaal ongelijk, en ook nog eens met veel te veel en ze lijken totaal niet grijpbaar. Ze stuiteren in het rond, duiken plots op in een mond, plakken onherroepelijk vast aan het plafond of vliegen letterlijk rond je schenen.

Lodewijk was een waggelaar, een twijfelaar, een niet-weten-wat-doeneraar.
Links of rechts, links of rechts, links of rechts, zo ging hij bijna altijd rechtdoor.
Ja of nee, ja of nee, ja of nee, zo zei hij bijna altijd misschien.
Goed of fout, goed of fout, goed of fout, zo durfde hij bijna nooit iets te doen.

Soms is het in het leven gemakkelijker om gewoon met de stroom mee te gaan.
Lodewijk doet dat niet. Hij gaat zijn eigen weg, volgt zijn eigen logica:
“Een pinguïn is een vogel. En vogels kunnen vliegen. Dus ik kan vliegen.”