We treffen Bob De Moor op wat lijkt op een zolderkamer, wat later deze week ook het decor wordt van de voorstelling Wildeman, bij ons in Koksijde. Hij is al even op tournee met Wildeman en Theater Malpertuis, maar maakte toch graag nog een moment vrij voor een fijne babbel.

(interview: Georges Vermast)

Bob, je vertaalt op het podium de roman Wildevrouw van Jeroen Olyslaegers. Kan je omschrijven welke persoonlijkheid je straks neerzet op de vloer in CasinoKoksijde?

Bob; “We treffen Beer aan op z’n zolderkamer in zijn herberg in Amsterdam. Waar hij naar eigen zeggen besmet is door verderf. Sinds hij vluchtte uit Antwerpen naar Amsterdam tijdens de beeldenstorm sluit hij zich volledig af en voelt hij zich schuldig over de dood van zijn vrouwen. De monoloog is voor het publiek een soort van puzzel en hoe meer Beer zijn patchwork uiteenzet, kan het publiek een beter beeld krijgen van zijn leven en de puzzel leggen.

En als je nu kon tijdreizen zou dan je terugkeren naar de tijd waarin je personage in Wildeman leeft en zaken meenemen naar het heden of heb je toch liever je vertrouwde omgeving?

Bob: “Ik denk dat we dat niet meer aankunnen vandaag de dag, om jezelf als 21ste eeuwse mens te katapulteren naar de 16e- 17e eeuw. Denk maar aan het water dat geïnfecteerd is door alle ziektes die wij niet meer aankunnen of die koude winters. Als ik het water mag nemen als metafoor, het is interessant om naar die tijd te kijken en daar parallellen te vinden die nog altijd gelden vandaag de dag, zoals het migratievraagstuk. Daarom heeft Jeroen (Olyslaegers red.) het ook geschreven denk ik, om net die parallellen op te zoeken.”

Lijkt me interessant om te spelen als acteur?

Bob; Ja, het is ook zoeken om wegwijs te geraken in het verhaal van Beer. Je moet ook af en toe hints kunnen geven aan het publiek, waardoor ze misschien niet meteen begrijpen waarom hij dit nu zo op die manier vertelt. Maar hoe meer de voorstelling groeit, hoe meer de puzzel duidelijk wordt.

Hoe is het dan om als acteur een veel gelezen roman te mogen neerzetten als theatermonoloog?

Bob: “Heel fijn. De vraag voor een monoloog kwam van Theater Malpertuis. Eigenlijk op het moment dat Jeroen de laatste hand legde aan zijn roman Wildevrouw, dus hij kon aan niets anders meer denken en heeft dan op Wildevrouw een bewerking gemaakt. Zo zijn we er eigenlijk ingerold, ik had ook Will gelezen dus was blij dat Malpertuis vroeg om gestalte  te geven aan een nieuw personage van Jeroen. Wildevrouw werd Wildeman en zo ontstond ook Beer. “

Hoe leef je je in in een personage uit de 17de eeuw? Of maakt dat op zich niet zo veel uit? Emoties zijn emoties?

Ik denk dat ik eigenlijk het tegenoverstelde doe. Ik ga niet op zoek naar dat personage, maar dat personage moet naar mij komen. Ik speel hem met al wat ik heb van ervaring, zowel technisch als emotioneel. Het is een zoektocht, tot het moment dat Beer helemaal in mij kruipt. Beer moet mij worden, ik moet niet Beer worden.

Je bent een vaste waarde bij het Vernieuwd Gents Volkstoneel. Een wereld die veraf staat van het soort theater dat Wildeman is. Veel acteurs krijgen snel een label ‘komisch’, ‘ernstig’ of ‘moeilijk’ opgeplakt. Bij jou lijkt dit niet zo. Hoe switch je tussen beide?

Bob: “Eigenlijk heeft dat eerder een praktische reden. Ik heb altijd een hele grote voorliefde gehad voor wat ik noem ‘volkstoneel’, maar ik heb snel gemerkt dat dat bij collega acteurs een heel pejoratieve betekenis krijgt. En ten onrechte vind ik, men associeert volkstheater met onderbroekenlol. We komen net uit het volkstheater, ik vind Shakespeare ook bij wijze van spreken volkstheater, hoewel het in rijm is en fantastisch geschreven maar het wilt een groot publiek. Doordat ik zo’n liefde heb voor Volkstheater, nam ik 25 jaar geleden tijdens de Gentse Feesten opnieuw een traditie op van Romain Deconinck. Daar werd elk jaar opnieuw in de Minard een komische voorstelling getoond en dat wilde ik voort zetten. Dus zo maakt een  komisch stuk, met een lach en een traan elk jaar deel uit van wat ik doe. En daarnaast laat ik me uitnodigen door anderen om in hun projecten mee te stappen.“

In welke opzichten lijkt Beer dan op Bob De Moor of Bob De Moor op Beer?

Bob: Ik vind niet dat ik zo specifiek bijzonder ben. Ik ben een doorsnee van verschillende mensen dus ik weet niet goed of hij echt op me lijkt. (Lacht) Ik kan elke mens spelen eigenlijk omdat elke mens een beetje in mij zit, met de slechte en goeie eigenschappen.  En je moet dus nooit kritiek geven op een personage, als acteur bedoel ik dan. Als toeschouwer kan je zeggen wat je wil. Maar als acteur moet je het personage zo goed mogelijk verdedigen op de vloer, kritiek op jezelf kan als je gedaan hebt met spelen. Ik lijk misschien op Beer omdat ik zijn pleidooi voer alsof het mijn pleidooi zou zijn. “

“Ineenkrimpen, klein blijven en hopen op beterschap” is een zin die raakt in de voorstelling. Eentje die ook tijdloos is, lijkt me. Wat betekent die voor jou?

Bob: “Beer gebruikt die zin als een soort verantwoording. Ik wil gene spoiler geven, maar hij heeft een aantal dingen gedaan waarmee hij in het reine probeert te komen. Het was zo’n verschrikkelijke winter in Antwerpen tijdens de beeldenstorm, dat het de mensen heeft misvormd. Wij hebben dingen gedaan onder invloed van die verschrikkelijke winter. Je blijft klein, durft niet meer buitenkomen en  daardoor mis je overleg met anderen over wat er aan het gebeuren is. Dat terwijl de kerk de mensen misleidt en de schuld van de strenge winter bij de mensen legt. Beer gaat daar voor een stuk in mee maar twijfelt daar voor een stuk ook aan.

Verschilt je persoonlijke voorbereiding voor een monoloog fel van die voor een rol in een stuk met medespelers?

Niet echt, in  een monoloog is er weinig tegenspraak bij een keuze die je maakt maar tegelijk kun je een hele tijd verkeerd bezig zijn voor dat iemand je zegt dat iets niet werkt voor een publiek. De voor- en nadelen van het soort spel heffen elkaar dus wel wat op.

Dilemma: Monoloog of op de vloer met tegenspelers?

Bob: Dan toch op de vloer met tegenspelers. Voor die wisselwerking en de dynamiek met collega’s.

Als afsluiter, als je een droomdiner mag organiseren, wie schuift dan mee te voeten onder tafel Bob?

“Geef mij maar konijn of een lamskroontje, goed begoten met een stevig wijntje. En nadien een afsluitertje mer een single malt (lacht). Helden heb ik zeker, maar mijn ideale droomdiner is toch eentje met de mensen die het dichtst bij me staan. Mensen die niemand kent maar die voor mij wel het belangrijkste zijn.”

We kijken ernaar uit om Beer te leren kennen, bedankt Bob!